می‌گویند غم آخرتان باشد. سینه را ستبر می‌کنند و سخنرانی‌ای در بابِ حق بودن مرگ به راه می‌اندازند. گمان می‌کنند هر اندازه که تسلیت‌هایشان طولانی‌تر و با آب و تاب‌تر باشد، احتمالِ برنده شدن‌شان بیشتر است. برنده شدن در رقابتی که بازنده‌ی ثابت آن، فردِ سوگوار است. انگار می‌خواهند به تو بفهمانند چیزی می‌دانند که تو نمی‌دانی. حتی تسلیت‌هایشان هم موجب تسلی نیست. دانستن اینکه دیگرانی هم هستند که به همین درد و حتی بدتر از آن دچارند/ بودند و نمرده‌ند و... نه تنها موجب تسلی نیست، بلکه سوگوار را خشمگین‌تر می‌کند. اینجا بحث، بحثِ حق و باطل بودن نیست. بحثِ سوگواری است. به قول مرضیه فرهنگ ما در مواجهه با سوگ، فرهنگ سالم، کافی و کاملی نیست. فرهنگ سوگواری ما فرهنگ معیوبی‌ست که غم را نمی‌شناسد، سوگ را بر نمی‌تابد. گریس در سوگ برادرش گفته بود فکر می‌کند تنها راه گذر از سوگ، از میانِ آن است. فرهنگی که هیچ‌کدام از جاده‌ها و مسیر‌های غم را بلد نیست چگونه می‌تواند از میان آن بگذرد؟ کاش می‌توانستم به آن‌ها بگویم سکوت نکنند. حرفی بزنند. اشک بریزند، نه برای او، برای خودشان. برای خودشان بدون او، اشک بریزند.
_ocm.jpg)
گفته بود تو برای من سفیدی. پرسیدم چطور؟ گفت چون قوی و عاقلی. از اون لبخند‌های عمیق زدم.
چند روز بعد، برای اشتباه انجام دادن تمرین‌های ورزشی گردن‌م گرفته بود و حرکت دادن‌ش سخت شده بود. دروغ چرا، از اون روز‌ها بود که دوست داشتم غر بزنم. گفت این لوس بازی‌ها چیه؟ من سال پیش از گردن‌درد تا یک ماه خواب نداشتم ولی صدام در نیومده بود. گفتم خب وقتی درد دارم، چرا باید وانمود کنم که خوبم؟ ادامه داد چون آدم باید قوی باشه. نباید انرژی منفی بدی. خندیدم و گفتم که فکر نکنم قوی بودن به این چیزها ربط خاصی داشته باشه.
آدم‌های قوی هم درد می‌کشند. آدمم‌های قوی هم از درد‌هایشان می‌گویند. آدم‌های قوی حتی کم هم می‌آورند.آدم‌های قوی هم انسان هستند، آن هم از نوع سالم‌ش.
منوی وبلاگ
آخرین مطالب